این منتقد سینما در پاسخ به این سوأل که با توجه به حجم انبوهی از فیلم های سیاه و ناامیدکننده، آثار بلاتکیلف و نشان دادن روابط خارج از عرف و... فکر می کنید چطور مدیران مدعی سینمای درخشان و تراز انقلاب اسلامی در این دوره جشنواره هستند اظهار داشت: ما طی ۳ سال اخیر با شرایط خاصی روبرو بودیم. سینما بعد از کرونا و اغتشاشات اخیر رو به ورشکستگی رفت و شرایط فرهنگی و اجتماعی از هر سو به چالش کشیده شد. مدیران وزارت ارشاد و سازمان سینمایی می گفتند ما به سمت سینمای آرمانی پیش می رویم! شاید آن ها تصور می کردند نشان دادن اقلیم ها و نقش کریه منافقین و گل درشت کردن کلید واژه هایی نظیر خانواده می تواند سینما را به تراز انقلاب نزدیک کند.

وی ادامه داد: شاید آن ها دفاع شان این باشد که آشکارا به خیانت و روابط مثلثی در فیلم ها اشاره نمی شود ولی واقعا آنچه ما به عنوان مانیفست انقلاب در نظر داریم در آثار این دوره جشنواره وجود نداشت. ما با سینمایی روبرو بودیم که به شکل خصولتی فیلم تولید کرده و شاید همین برای مدیران ایده آل بوده است.

کارگر خاطرنشان کرد: من فکر می کنم اگر بخواهیم در همین مسیر راه برویم به چشم اندازی که باید و به این ساز و کار نمی رسیم. بحث ایدئولوژی و فرم و محتوا اینطور پیش نمی رود. سینماگران فرهیخته با این شاخص ها کار نمی کنند و سینماگران جوانی هم نداریم که بتوانند وارد حوزه سینما شوند و کار کنند.

این منتقد سینما با بیان اینکه ما با فیلمسازانی روبرو هستیم که به عنوان فیلم اولی کارنامه قابل قبولی ندارد اظهار داشت: ما با یک ابهام در سینما روبرو هستیم. شاید دلیل این اتفاق آن باشد که مدیران خط کشی درستی ندارند.

وی در پاسخ به این پرسش که به عقیده شما چرا ارگان های دولتی بودجه بیت المال را صرف تولید فیلم هایی کرده اند که نازل بوده و نتوانستند نظرات خواص سینما و رسانه را جلب کنند و چرا مدیران برخلاف شعار کیفیت گرایی در پی کمیت گرایی هستند متذکر شد: از یک زمانی سینمای ایران از هنر و ارائه کالای هنری تبدیل شد به سینمای تجاری و بحث صنعتی غلبه کرد؛ سینما از درونمایه فرهنگی قالب تهی کرد. فارابی فکر کرد اگر کمیت کار بالا ببرد و ۹ فیلم بسازد کارش درست است اما وقتی کیفیت کارها نازل است این بودجه هدر می رود. برخی از این آثار رسما یا تله فیلم هستند یا شبه مستند و کوتاه! این آثار برای مخاطب تخصصی سینما و حوزه رسانه و نقد و حتی مردم که برای تفریح یا آموزندگی به سینما می روند هیچ کارکرد و اثری ندارد.

کارگر در بخش دیگری از این گفتگو خاطرنشان کرد: پلتفرم ها به این سمت پیش می روند که حداقل بتوانند برای مخاطب جذابیت آفرینی کنند اما در سینمای فرهنگی این تفکر هم دیده نمی شود. من احساس می کنم مدیران فعلی فقط دنبال تعداد آثار هستند و با کیفیت کار ندارند شاید هم خودشان تصور کنند کیفیت فیلم های شان بالا است.

وی در پایان این گفتگو افزود: مدیران فضا را بسته کردند و حتی دایره مشاوران شان را محدود کردند! آن ها اجازه ورود، نظر و مشاوره و نقد را نمی دهند. حتی اگر منتقدی فیلم های ارگانی را نقد کند او را نکوهش می کنند که چرا ما را نقد می کنید؟ می گویند شما اصل حکمرانی فرهنگی را می زنید در صورتی که این تعبیر اصلا درست نیست!